Sadece mutsuz olanlar yazarmış. Haklılar, insan en çok mutsuz olduğunda yazmak istiyor. Mutluyken zaten paylaşacağınız kişiler yanınızda oluyor da mutsuzken pek kişiyi bulamıyorsunuz. Anneniz, sesinizden kötü olduğunuzu anlayan babanız ulaşıyor size anca. Onlarda zaten tek bakıştan bir destanı anlayan insanlar sizin için.
Hastayım ve ne zaman hasta olsam illaki yalnızım. Zaten yanımda kimi istiyorsam bu durumda? Herkes kendi halinde, kendine dönük yaşayıp gidiyorken bu beklentide aptallıktan bu yana geçmez.
Sanırım yalnızlığım arabasızlıktan, güç aldığım şey şahinde olsa güzelinden bir dört teker. Dört çeker değil, aman ne yaptınız ona paramız mı yeter, elbetteki dört teker. Kaportası boyası düzgün olsun da dört tekerin üstündeki model önemli değil.
Aaah, başlamışım ben yine. Kendine gel Ufuk ne yalnızlığına bir dost var etrafında ne de seni anlayan bir insan. Ne yalnızlığına bir çare var etrafında ne de bu hissi dizginleyecek olan bir araba…
Öyle hasta ve yalnız bir insanım neticesinde. Herkes bana uzak, her şey bana ters. Ne işimden mutluyum ne de aşımdan. Ne etrafımdan ne de kendimden.
Öyle işte hasta ve yalnız bir insanım neticesinde. Söylediklerimden ne sen kırıl ne de ben.
Önceki yazım: Ben Ufuk'um, Ben Çınar'ım. Bunu Herkes Söyleyemez.
