Aşağıya Evgeny Grinko’ya ait Field isimli parçayı bırakıyorum. Metni okurken dinleyebilirsiniz.
İnsanoğlu desteksiz yaşayabilen bir canlı olsaydı eğer, annesinin rahminden ayrıldığında adım atabilir, yemek yiyebilir, düşünebilir ve konuşabilirdi. Hiçbir bebek yoktur ki doğduktan sonra destek almadan yaşayabilen, tek başına büyüyebilen. Fıtratımız gereği doğuştan desteğe ihtiyacımız olan bu dünyada hayatımızdaki en büyük destekçimiz aile bireylerimizdir, en azından çoğu şanslı insan için.. Şanslı diyorum çünkü şanssız olmak için tonlarca sebep var… Doğum yaparken kaybedilen anne, doğduktan sonra kaybedilen ebeveynler, büyütmeye tenezzül bile etmeyenler.. Bu liste uzar gider… Fazla destek de iyi değildir, özellikle aileden. Hepsi kıvamında olmalı.. Çocuk yetiştirmek bir yemek misalidir çünkü. Desteği fazla koyarsanız şımarık olur hem de hiçbir işi başaramayan, kösteği çok tutarsanız tırsak olur ya da ailesini siler atar ki yalnızlık içinde yaşarken ölmesin…
Köstek olmak çok da iyi değildir aslında, dedim ya yemek yapmaya benzer. Köstek karabiber gibidir, keskindir ve çok azı yeterlidir tadını vermek için. Özellikle hayatın sürekli köstek olduğu bir zamanda minimum da tutmak gerekir ki kişi desteği başka yerlerde aramasın…
En büyük destekçilerimiz ailelerimiz dedik, hemen arkasındansa çevremiz gelir. Bu çevre güzelse, değerli insanlardan, kıymet bilenlerden oluşuyorsa emin olun başaramayacağınız hiçbir şey yok. Bu çevre kötüyse, değer kıymet bilmez, yalancı, iki yüzlü ise yine emin olun ki başarabileceğiniz neredeyse hiçbir şey yok…
Bir de alfalar vardır… Kendi başlarına hareket ederler, her türlü engelle tek başına mücadele edip o engeli ortadan kaldırırlar.. İşte bu alfalardan korkun, çünkü kaybedecek hiçbir şeyleri yoktur. Hayatlarına kolay giremeyeceğiniz için ne destek olabilirsiniz ne köstek.. Bir şekilde köstek olursanız zaten sizi de ortadan kaldırmayı bilirler. Bu kısma fazla değinmeye gerek yok çünkü çok ama çok az sayıdalar, en azından hem alfa hem de iyi bir insan olanlar…
Giriş gelişme sonuç kısmı olmayan bir yazı bu. Çok fazla mantık aramayın. Kıssadan hissem, hayatınızdaki insanlara köstek olmaktan vazgeçin. Köstek olmak öyle aman aman zor bir şey değil aksine çok kolay, iki kelimenizle ya da bir hareketinizle köstek olabilirsiniz. Bir üfleme dengede duran bir taşı devirebilir, o taş bir çatlağa sebep olup koca bir dağı yerle bir edebilir. O yüzden olabildiğince destek olun hayatınızdaki insanlara, her konuda arkalarında olduğunuzu gösterin, yalnızlaştırmayın ve yanında durun. Asla ama asla yalnız hissettirmeyin, boğmayın ardı arkası kesilmeyen saçma şeylerle. Yanında olduğunuz sürece yapamayacağınız hiçbir şey olmadığını hissettirirseniz, gerçekten yapamayacağınız hiçbir şey kalmadığını göreceksiniz.
Sevgilerimle..
Önceki yazım: Gökyüzü
