Ulu Çınar bir benzetme değil, şuan Bursa’da hatta Türkiye’de bulunan sayılı Ulu Çınar’lardan birisinin altındayım, saat 09.02 yi gösterirken geldi orta Türk Kahvem…
Bu saatte kahve mi içilir demeyin çünkü benim günüm sabah ezanıyla başladı. Daha da doğrusu imsak vaktiyle ki o da 4.30 civarına denk geliyor.
Nedendir bilinmez namazı kıldıktan sonra uyku tutmadı, 5.30 oldu uyku yok, 6 oldu uyku yok, 6.30 olup hava aydınlanınca “Hadi Ufuk, erken kalkan yol alır.” diyerek kalınca giyindikten sonra atladım motora ver elini Uludağ… Eee 3 aydır Bursa’dayım, Uludağ’a gitmedim diyemezdim. Sandviçimi, suyumu, motor ehliyet sertifikamı yanıma alıp koyuldum yola. Saat 7.40 civarı Uludağ 1. Oteller bölgesinde annemleri aradım, babam açtı konuştuk biraz tabii ki görüntülü…
Dönüşte de buraya uğradım işte, tarihi Ulu Çınar’ın yanına. Belki dedim vardır anlatacağı birkaç şey bu Küçük Çınar’a… Ama onun başı da öyle kalabalık ki bırakın anlatmayı nefes alamıyor, sanırım bu durumda bir şeyler anlamak bana kalıyor.
610 yaşında bu Ulu Çınar’a bakınca ne insanşar gördü de yıkılmadı hala diyorum. Acaba taviz verdi mi kendinden hiç? Dalına binmesine müsade ettikleri kopardı mı yapraklarını? Alt ayağının destekle tutulduğuna bakarsak çok çekmiş, ama hala öyle bir heybetli duruyor ki korkar diğer ağaçlar…
Sanırım bu Küçük Çınar’da Ulu Atasına benziyor biraz, pek eğrilip doğrulmuyor, olduğu gibi kalıyor, korku salmak istiyor ama bir o kadar da değer veriyor gölgesindeki insanlara. Böyle bir durumda ne yapmak gerekir ki? Gölgesindekinin aşkı uğruna Çınar olmaktan mı geçsin yoksa gölgesindekini artık güneşte mi bıraksın?
Önceki yazım: Oğlum 4'e geçti.
